* * *

ვისაც არ უყვარს მშობელი დედა

ის მის მაგიერ ვის შეიყვარებს?

ვისაც სძულს თავის სახლი და კარი

ვინღა გაუღებს სამოყვროდ კარებს?

აკაკი წერეთელი

* * *

თუ საფუძველი კარგია ძველი

წუნს როგორ დასდებს ხუროთმოძღვარი?

ეცდება კიდეც, რომ ზედ ააგოს

საშვილიშვილოდ წმიდა ტაძარი!

აკაკი წერეთელი

ცა ქუდად, მიწა ქალამნად

(ნაწყვეტი) 

არ იქნებოდა, შენს შვილებს

ერთხელაც არ ეფალავნათ,

მამულო, ციხედ გაშენეთ

და ჩვენ გედექით გალავნად.

ქვესკნელს ჩავსულვარ ვარძიად,

ცად ავვარდნილვარ ხერთვისად,

მეც მისვამს წყალი ალგეთის,

ხერკორძულისა მცხეთისა.

შოთა ნიშნიანიძე 

* * *

„კარგი ვარ“, იმას ნუ იტყვი,

თავს ნუ დაუწყებ ქებასა,

კარგი ჩვენც მოგვეწონება,

ცუდი არც თავის დედასა.

ხალხური

ხატის წინ

მიყვარს, როდესაც ხატის წინ

ანთია წმიდა სანთელი

და საიდუმლო პარპალით

ბნელს ჰფანტავს მისი ნათელი.

მყუდროდ, უხმოდ და უძრავად

დნება, თვით მსხვერპლი დიადი,

რომ მადლით გაასპეტაკოს

თვალუწვდომელი წყვდიადი.

მივჩერებივარ ამ დიდ ძალს

მწარ-ტკბილად ჩაფიქრებული,

მეცა უსიტყვოდ, უძრავად,

ცის სვეტად გაქვავებული.

რაღაც უცნაურ ერთობას

ვხედავ სანთელს და ჩემს შუა,

მხოლოდ ვგრძნობ... თვარა ვერ სწვდება

ჩემი გონება და ჭკუა.

სანთელი ჩემი ხორცია,

სიცოცხლე - მოკლე პატრუქი,

ნათელი - ჭკუა-გონება,

იმათგან გამონაშუქი.

ჩემი ხატია სამშობლო

სახატე - მთელი ქვეყანა,

და რომ ვიწვოდე, ვდნებოდე,

არ შემიძლია მეც, განა?

კი, მაგრამ მნათე არსად სჩანს,

ჩემთან მომტანი ცეცხლისა,

ის მოციქული მომავლის,

მსგავსი ჭიკჭიკა მერცხლისა!...

აკაკი წერეთელი

ჩემი ფიცი

მიყვარს მზე და მიყვარს მთვარე,

გული ლაღად მიცემს, -

ცას ღრუბლებს არ მივაკარებ,

მამა დავიფიცე!

მიყვარს ჩემი მთა და მდელო,

წინ მივდივარ მტკიცედ, -

თავს შევწირავ საქართველოს,

დედა დავიფიცე!

მორის ფოცხიშვილი

მელა და ქათამი

მელიამ უთხრა ქათამსო:

-რომ შეაბერდი მამალსო,

ამაღამ ჩემთან წამოდი,

თვალ-მარგალიტით აგავსო,

ქათამმა უთხრა: - მელაო,

სულ ერთი წუთით მაცალე,

გამოვაღვიძებ მურასო

და იმას ელაპარაკე,

თუ თავზე ქუდი გხურავსო.

ნოდარ დუმბაძე