ეს კაცი ასე ილოცავს

ღმერთო, მაჩვენე ყანები

ამ სარწყავთ მონაყანები

ღმერთო დამასწარ ზაფხულსა,

ფქვილს ამ წისქვილზედ დაფქულსა.

ყოვლად წმიდაო, დამადევ

წყლულზედ წამალი სამთელი.

შემაძლებინე, აღვანთო

მე შენს წინაშე სანთელი.

დავით გურამიშვილი

* * *

ვისაც არ უყვარს მშობელი დედა

ის მის მაგიერ ვის შეიყვარებს?

ვისაც სძულს თავის სახლი და კარი

ვინღა გაუღებს სამოყვროდ კარებს?

აკაკი წერეთელი

* * *

თუ საფუძველი კარგია ძველი

წუნს როგორ დასდებს ხუროთმოძღვარი?

ეცდება კიდეც, რომ ზედ ააგოს

საშვილიშვილოდ წმიდა ტაძარი!

აკაკი წერეთელი

ცა ქუდად, მიწა ქალამნად

(ნაწყვეტი) 

არ იქნებოდა, შენს შვილებს

ერთხელაც არ ეფალავნათ,

მამულო, ციხედ გაშენეთ

და ჩვენ გედექით გალავნად.

ქვესკნელს ჩავსულვარ ვარძიად,

ცად ავვარდნილვარ ხერთვისად,

მეც მისვამს წყალი ალგეთის,

ხერკორძულისა მცხეთისა.

შოთა ნიშნიანიძე 

* * *

„კარგი ვარ“, იმას ნუ იტყვი,

თავს ნუ დაუწყებ ქებასა,

კარგი ჩვენც მოგვეწონება,

ცუდი არც თავის დედასა.

ხალხური

ხატის წინ

მიყვარს, როდესაც ხატის წინ

ანთია წმიდა სანთელი

და საიდუმლო პარპალით

ბნელს ჰფანტავს მისი ნათელი.

მყუდროდ, უხმოდ და უძრავად

დნება, თვით მსხვერპლი დიადი,

რომ მადლით გაასპეტაკოს

თვალუწვდომელი წყვდიადი.

მივჩერებივარ ამ დიდ ძალს

მწარ-ტკბილად ჩაფიქრებული,

მეცა უსიტყვოდ, უძრავად,

ცის სვეტად გაქვავებული.

რაღაც უცნაურ ერთობას

ვხედავ სანთელს და ჩემს შუა,

მხოლოდ ვგრძნობ... თვარა ვერ სწვდება

ჩემი გონება და ჭკუა.

სანთელი ჩემი ხორცია,

სიცოცხლე - მოკლე პატრუქი,

ნათელი - ჭკუა-გონება,

იმათგან გამონაშუქი.

ჩემი ხატია სამშობლო

სახატე - მთელი ქვეყანა,

და რომ ვიწვოდე, ვდნებოდე,

არ შემიძლია მეც, განა?

კი, მაგრამ მნათე არსად სჩანს,

ჩემთან მომტანი ცეცხლისა,

ის მოციქული მომავლის,

მსგავსი ჭიკჭიკა მერცხლისა!...

აკაკი წერეთელი

ჩემი ფიცი

მიყვარს მზე და მიყვარს მთვარე,

გული ლაღად მიცემს, -

ცას ღრუბლებს არ მივაკარებ,

მამა დავიფიცე!

მიყვარს ჩემი მთა და მდელო,

წინ მივდივარ მტკიცედ, -

თავს შევწირავ საქართველოს,

დედა დავიფიცე!

მორის ფოცხიშვილი

მელა და ქათამი

მელიამ უთხრა ქათამსო:

-რომ შეაბერდი მამალსო,

ამაღამ ჩემთან წამოდი,

თვალ-მარგალიტით აგავსო,

ქათამმა უთხრა: - მელაო,

სულ ერთი წუთით მაცალე,

გამოვაღვიძებ მურასო

და იმას ელაპარაკე,

თუ თავზე ქუდი გხურავსო.

ნოდარ დუმბაძე

მიტოვებული ყვავილი

ჩიტი - რაო, რას სწუხარ ყვავილო?

ყვავილი - მცხელა, ძალიან მცხელა!

სახლში ვარ გამოკეტილი,

აგარაკზეა ყველა.

უწყლოდ ჩამოვხმი, ვერ ხედავ,

რარიგად მიჭირს სუნთქვა. ჯერ შემოდგომა სად არის,

მე კი გავყვითლდი სულ მთლად...

ჩიტი - არ ყვარებიხარ შენს პატრონს,

რად მიგატოვა მარტო!

ყვავილი - კი, როგორ არა, ვუყვარდი,

თავს მევლებოდა ნატო;

წყალს ყოველ დილით მისხამდა,

მისუფთავებდა კაბას.

იმ დღეს კი სიხარულისგან გადავავიწდი ალბათ...

უფროსები რომ წავიდნენ,

ისიც თან გაჰყვა იმათ.

ჩიტი - სარკმელი მაინც გაეღო,

გაგაგრილებდა წვიმა, ახლა რას იზამ?!

ყვავილი - ვერაფერს.

მხოლოდ იმასღა ვნატრობ,

მანამდე მაინც მაცოცხლა,

ვიდრე ჩამოვა ნატო...

ჩიტი - ეხ, რა ვუთხარი, ყვავილო,

იმ შენს უგულო პატრონს!

გივი ჭიჭინაძე 

დავით გურამიშვილი

ღმერთს ვაქებდეთ!

ღმერთმან ქვეყნად რაც მოჰფინა, ყველა ჩვენთვის განაჩინა;

თვალ-მარგალიტ, ოქრო, ვერცხლი, სპილენძი თუ ქვა და რკინა;

ჭიაც ჩვენთვის ამუშაკა, ჭიჭნაური აპარკინა...

ვსტიროდეთ თუ ვიცინოდეთ; ვლექსობდეთ თუ ანუ ვზმიდეთ,

ღმერთს ვაქებდეთ, ღმერთს ვამკობდეთ, ღმერთს დიდებას შევასხმიდეთ

ღმერთს მივცემდეთ მადლობასა, პურს ვსჭამდეთ თუ წყალსა ვსმიდეთ!

დავით გურამიშვილი